Kışa ramak kaldı...
Birkaç gündür hava çok bulanık ve gereksiz soğuk.Kendimi yataktan kazıyorak çıkartıyorum resmen :)
Yataktan kalkmakla iş bitmiyor da.Bir de bunun kıyafet derdi var ki dakikalarca sürdüğüde oluyor.
Dolabın karşısında ben onlara bakıyorum onlar bana.
İstiyorum ki o an biris bana göz kırpsın ve onu alıp giyeyim.
Ama olmuyor işte...
Özellikle de mevsim geçişlerinde ne giyinceğimi bilemiyorum.Giydiklerim ya çok bunaltıyor ya da donduruyor.
Zaten üşütük bir insanım.İnsanlar gülmese neredeyse montla durucam iş yerinde :)
Bu arada,
Uzun süren depresif halimden sıyrılmak üzereyim.Bugün kendimi biraz daha duruma alışmış hissediyorum.
En azından "Neden?" diye debelenmiyorum.
Bunda bana destek olanların büyük payı var tabiki. Burdan hepsine teşekkürü bir borç bilirim.
Bir söz var şuan aklımda. Sanırım Can Dündar' a aitti tam hatırlayamadım.
Elinden geleni yaptıktan sonra sıra ayaktan geleni yapmakta; "Gitmek gibi mesela." diyordu.
Ne kadar da doğru değil mi?
Bazı şeylere insanın gücü yetmez ne kadar uğraşırsa uğraşsın OLMAZ.
Ya daha iyisi olacağı için ya da olmaması gerektiği için OLMAZ...
Her şeyin herkes için daha güzel olması dileğiyle,
Sevgilerle.
(Bir de İstanbul'u özledim galiba :))
